3 μουσεία με νεκροφόρες που αξίζει να επισκεφτείς
Ένας αναλυτικός οδηγούς με τους εκθεσιακούς χώρους που μπορεί να επισκεφτεί κανείς και να αντικρίσει μερικές από τις πιο σπάνιες νεκροφόρες του κόσμου
Ο άνθρωπος ήδη από την αρχαιότητα είχε βρει τρόπους και μέσα για τη μεταφορά των νεκρών με τις αρμόζουσες τιμές. Στην αρχή χρησιμοποιούνταν φέρετρα και πλατφόρμες τις οποίες κουβαλούσαν οι φρακοφόροι ως το νεκροταφείο. Αργότερα τα ανθρώπινα χέρια αντικαταστήθηκαν από τα άλογα, τα οποία για αιώνες τραβούσαν τις άμαξες με το φέρετρο. Οι άμαξες αυτές στη συνέχεια έγιναν πετρελαιοκίνητες και λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την ταχύτατη άνοδο της αυτοκινητοβιομηχανίας -ιδιαίτερα στις ΗΠΑ- έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα νεκροφόρα οχήματα έτσι όπως τα γνωρίζουμε σήμερα.
Μπορεί σήμερα σχεδόν όλες οι νεκροφόρες να είναι αυτοκινούμενες, υπάρχουν ωστόσο ακόμη μερικές πένθιμες άμαξες οι οποίες έχουν διατηρηθεί και εκτίθενται πια σε ειδικά μουσεία. Αυτή είναι η λίστα με τους τρεις εκθεσιακούς χώρους ανά τον κόσμο που μπορεί να τις αντικρίσει και να αντιληφθεί από πρώτο χέρι των εξέλιξη αυτών των οχημάτων μέσα στο χρόνο.
Museu de Carrosses Fúnebres de Barcelona
Μπορεί το συγκεκριμένο μουσείο να μην είναι τόσο δημοφιλές όσο η Σαγράδα Φαμίλια ή το μουσείο του Σαλβαδόρ Νταλί, πρόκειται ωστόσο για ένα από τα πιο ιδιαίτερα μέρη που αξίζει να επισκεφτεί κανείς στη Βαρκελώνη.
Το μουσείο φιλοξενεί μία από τις πιο σπάνιες συλλογές αμαξών-νεκροφόρων στην Ευρώπη. Ο χώρος εγκαινιάστηκε το 1970, ενώ εμπνευστής του υπήρξε ο πρόεδρος του συλλόγου ιδιοκτητών γραφείων τελετών της πόλης, ο οποίος ήθελε να κρατήσει ζωντανή την ιστορία της νεκροφόρας και στις επόμενες γενιές.
Στο μουσείο υπάρχουν νεκροφόρες-άμαξες που χρονολογούνται από τα τέλη του 18ου αιώνα. Σύμφωνα μ’ αυτό, η ανάγκη για τη δημιουργία της υπήρξε όταν δημιουργήθηκε το πρώτο νεκροταφείο εκτός πόλης. Ο αστικός ιστός άρχιζε να μεγαλώνει, ενώ αρκετές επιδημίες, όπως αυτή της πανούκλας, είχε αναγκάσει τους Καταλανούς να θάβουν τους νεκρούς τους βιαστικά και μακριά από τις κατοικίες τους.
Όποιος επισκεφτεί το Museu de Carrosses Fúnebres de Barcelona μπορεί να δει με τα μάτια του 13 απ’ αυτές, που χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά των νεκρών αλλά και των οικογενειών τους. Η εμφάνισή τους εντυπωσιάζει, καθώς οι περισσότερες από αυτές είναι κεντημένες πάνω στο ξύλο.
Το μαύρο χρώμα κυριαρχεί, ενώ σε μερικές είναι χαραγμένα τα ελληνικά γράμματα Α και Ω -σύμβολα της αρχής και του τέλους της ζωής του ανθρώπου- άγγελοι, κλεψύδρες, ακόμη και κουκουβάγιες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν τη μοναξιά και τη σιωπή -χαρακτηριστικά του θανάτου- αλλά και τη σοφία των νεκρών, κατά το αρχαιοελληνικό πρότυπο.
National Museum of Funeral History
Το National Museum of Funeral History το οποίο βρίσκεται στο Χιούστον των ΗΠΑ πρόκειται για το πιο ολοκληρωμένο μουσείο νεκροφόρων στον κόσμο, καθώς σ’ αυτό μπορεί κανείς να αντικρίσει από άμαξες του 19ου αιώνα, ως σύγχρονα νεκροφόρα οχήματα της Cadillac και της Mercedes.
Η παλαιότερη άμαξα-νεκροφόρα η οποία βρίσκεται στο μουσείο χρονολογείται από το 1832, η οποία χρησιμοποιήθηκε ως το 1926 όταν και τελικά αποσύρθηκε. Οι περισσότερες από αυτές κινούνταν με ρόδες, ωστόσο, υπήρχαν και μερικές νεκροφόρες-έλκηθρα. Με δεδομένο πως αρκετές περιοχές των ΗΠΑ καλύπτονταν με χιόνι κατά τους χειμερινούς μήνες, τ’ άλογα δυσκολεύονταν να τραβήξουν τις κλασικές νεκροφόρες.
Οι περισσότερες απ’ αυτές βρίσκονται στο μουσείο ύστερα από παραχώρηση γραφείων τελετών της χώρας. Ένα από τα εκθέματα που ξεχωρίζει είναι και μια λευκή ιππήλατη παιδική νεκροφόρα, η οποία δημιουργήθηκε το 1900.
Μέσα στα επόμενα χρόνια, ωστόσο, άρχιζαν να κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες νεκροφόρες-άμαξες με κινητήρες, με αρκετές απ’ αυτές να βρίσκονται στο μουσείο. Η πρώτη μάλιστα απ’ αυτές, η Buick Sayers Et Scovill Hearse, δημιουργήθηκε το 1916 και ήταν ηλεκτροκίνητη.
Η μεγάλη επανάσταση, όμως, συνέβη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους τα νεκροφόρα οχήματα όπως τα γνωρίζουμε σήμερα. Στο συγκεκριμένο μουσείο υπάρχουν μερικές από τις πιο εντυπωσιακές και χαρακτηριστικές νεκροφόρες της Cadillac και της Mercedes. Ξεχωρίζει το όχημα που μετέφερε την πριγκίπισσα Grace στην τελευταία της κατοικία στο Μονακό το 1982 και η οποία εκτίθεται από το 2002 στο μουσείο.
Imperial Carriage Museum
Το συγκεκριμένο μουσείο βρίσκεται στο πάρκο του Schönbrunn στη Βιέννη. Δεν είναι αφιερωμένο αποκλειστικά σε νεκροφόρες, αλλά σε διάφορες πολυτελείς άμαξες οι οποίες μετέφεραν κατά τους προηγούμενους αιώνες τα μέλη της βασιλικής οικογένειας της Αυστρίας.
Στο χώρο βρίσκονται περίπου 600 εκθέματα -από μικρά παιδικά καροτσάκια ως το πρώτο αυτοκίνητο που είχε στην κατοχή της η βασιλική οικογένεια το 1914- που ξεχωρίζουν για την εντυπωσιακή κατασκευή και τη μπαρόκ αισθητική τους.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις άμαξες, όμως, υπάρχει και μία η οποία ξεχωρίζει από μακριά. Είναι κατάμαυρη και εντυπωσιάζει για τη λεπτομέρεια με την οποία έχει κατασκευαστεί. Μαύρα πουλιά με ανοιχτά φτερά βρίσκονται στην οροφή της, ενώ ένα κατάμαυρο πέπλο σκεπάζει το φέρετρο. Πρόκειται για τη νεκρική άμαξα που μετέφερε τη πριγκίπισσα Σίσσυ της Αυστρίας, η οποία δολοφονήθηκε σε ηλικία 19 ετών.
η πριγκίπισσα Σίσσυ της Αυστρίας
Στις 10 Σεπτεμβρίου 1898 η αυτοκράτειρα βρισκόταν στη Γενεύη και περίμενε το πλοίο για το Μοντρέ, όταν ένας Ιταλός αναρχικός ονόματι Λουίτζι Λουκένι τής επιτέθηκε με μαχαίρι. Εκείνη τραυματίστηκε σοβαρά, έπεσε κάτω, αλλά με τη βοήθεια του συντρόφου της επιβιβάστηκε στο πλοίο και σύντομα κατέρρευσε. Στην προσπάθειά του να τη βοηθήσει ν’ αναπνεύσει άνοιξε τον κορσέ της, αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα ν’ αυξηθεί η αιμορραγία από το τραύμα.
Όταν ο σύντροφός της αποκάλυψε την ταυτότητα της Ελισάβετ στον καπετάνιο, εκείνος διέταξε να γυρίσουν πίσω στη Γενεύη. Κατά τη μεταφορά της στο ξενοδοχείο όπου διέμενε τις τελευταίες ημέρες της ζωής της, η Ελισάβετ πέθανε στις 2:10 μ.μ. από τραύμα στον θώρακα που ράγισε το πλευρό, τρύπησε τον πνεύμονα και το περικάρδιο και διαπέρασε την καρδιά.
Η σoρός της μεταφέρθηκε με τρένο και η κηδεία έγινε στη Βιέννη στις 17 Σεπτεμβρίου 1898. Ο τάφος της βρίσκεται στην Αυτοκρατορική Κρύπτη στην Εκκλησία των Καπουτσίνων, παρά την επιθυμία της να ταφεί στη Μεσόγειο.
