After Live: Όταν η ζωή και ο θάνατος γίνονται σειρά
Βρισκόμαστε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Αγγλίας. Ο Τόνι, δημοσιογράφος στην τοπική εφημερίδα, έχει χάσει πρόσφατα τη γυναίκα του από καρκίνο. Η δουλειά τού προκαλεί πλήξη, καθώς τα θέματα για τα οποία καλείται να γράψει δεν ενδιαφέρουν σχεδόν κανένα. Ο μόνος που τον κρατά στη ζωή είναι ο σκύλος του, ο οποίος τον περιμένει κάθε πρωί στο κρεβάτι για να τον ταΐσει και να κάνουν την καθιερωμένη τους βόλτα.
Ο θάνατος της Λίζα, της γυναίκας με την οποία πέρασαν μαζί 35 χρόνια, τον έχει συνταράξει και έχει χάσει το νόημα για τη ζωή. Αυτό τον έχει κάνει ιδιαίτερα γκρινιάρη και κακότροπο απέναντι στον οποιοδήποτε -από τους συναδέλφους του στην εφημερίδα, μέχρι τον ταχυδρόμο που του αφήνει καθημερινά την αλληλογραφία.
Μέσα σ’ όλα, επισκέπτεται καθημερινά τον πατέρα του, ο οποίος ζει μόνιμα σε γηροκομείο καθώς πάσχει από άνοια. Οι ερωτήσεις του για τη Λίζα τον φέρνουν σε δύσκολη θέση, ωστόσο, η γνωριμία του Τόνι με τη νοσοκόμα που τον φροντίζει, τον κάνει να νιώσει έστω και πρόσκαιρα καλύτερα.
Στην πορεία, ο ίδιος γνωρίζει μια ιερόδουλη, έναν τύπο που του πουλάει ναρκωτικά και μια ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία έχει χάσει τον άνδρα της και κάθε μέρα στέκεται στο παγκάκι απέναντι από τον τάφο του και “συνομιλούν”.
Όλοι οι χαρακτήρες της σειράς με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο συνδέονται με τον θάνατο. Ο άνδρας που έχασε την γυναίκα του από υπερβολική δόση ναρκωτικών, η ηλικιωμένη γυναίκα στο νεκροταφείο, η συνάδελφός του που τον εκνευρίζει κάθε φορά με τις ερωτήσεις της για τη μεταθανάτια ζωή.
Και οι δύο κύκλοι του «After Life», το οποίο παραδόξως μεταφράστηκε στα Ελληνικά «Πάρ’ το αλλιώς», είναι το ταξίδι του Τόνι, ενός χαρακτήρα που έγραψε, σκηνοθέτησε και τελικά έπαιξε με μεγάλη επιτυχία ο φλεγματικός Ρίκι Τζερβέις. Ένα ταξίδι στο σκοτάδι και σε μια νέα ζωή που πρέπει να αποδεχτεί πως δεν θα έχει καμία σχέση με την προηγούμενη.
Η σειρά προσπαθεί να προσεγγίσει με σεβασμό και κατανόηση μια κατάσταση την οποία έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν αρκετοί σύντροφοι: την απροσδόκητη απώλεια του ανθρώπου με τον οποίο είχαν περάσει μαζί ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους και είχαν μοιραστεί όλα τα όνειρα και τις έγνοιες τους.
Αν παρατηρήσει κανείς την πλοκή της ταινίας, θα δει πως η πορεία της ζωής του Τόνι περνάει μέσα από τα στάδια διαχείρισης του πένθους, έτσι όπως τα είχε διατυπώσει η ψυχίατρος Κιούμπλερ Ρος το 1969. Από την άρνηση της νέας πραγματικότητας, τον πόνο, τον θυμό, τη κατάθλιψη ως και την αποδοχή. Τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα του ήρωα είναι αρκετά συχνά, καθώς ανά πάσα στιγμή, ένα βίντεο της γυναίκας του, του επαναφέρει στη μνήμη την απώλειά της, ρίχνοντάς τον και πάλι στο ποτό.
Τι λέει ο πρωταγωνιστής;
Ο ίδιος, μιλώντας στο αμερικάνικο μέσο Deadline σχετικά με τον δεύτερο κύκλο του «After Life» δήλωσε πως εξεπλάγη από την ανταπόκριση που είχε η σειρά στο κοινό. «Είναι εντυπωσιακή η αντίδραση των ανθρώπων και μ’ αρέσει που το έχουν λατρέψει. Δεν είναι, όμως, μόνο ο αριθμός των θεατών που αγάπησαν τη σειρά, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το έκαναν. Δεν ήξερα πως υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που θρηνούν αυτή την περίοδο ή κάποια στιγμή στο παρελθόν. Υποθέτω πως κανείς τους δεν έρχεται τόσο εύκολα να σου πει πως πενθεί. Αλλά τώρα έχουν έρθει άτομα τα οποία πενθούν για τον πατέρα ή τη σύντροφό τους και μου λένε πόσο τους βοήθησε η σειρά. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό».
Στην πορεία, δεν λείπουν και οι συζητήσεις για τη μεταθανάτια ζωή. Ξεκαρδιστικές είναι πάντοτε οι συνομιλίες του Τόνι με την Καθ, την υπεύθυνη του εμπορικού τμήματος της εφημερίδας, η οποία προσπαθεί συνεχώς να τον πικάρει για την αθεΐα του. Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές, η Καθ πλησιάζει τον Τόνι και τον ρωτά: «Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, ποιο είναι το νόημα της ζωής; Γιατί δεν αυτοκτονούμε;» και εκείνος απαντά: «Λοιπόν, αν παρακολουθείς μια ταινία η οποία σου αρέσει πραγματικά, και κάποιος σου πει πώς πρόκειται να τελειώσει, θα σκεφτείς “ποιο το νόημα;” και θα την κλείσεις;».
Στην προσπάθειά του να βρει το νόημα της ζωής, ο Τόνι μεταλλάσσεται και προσπαθεί να βοηθήσει τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω του -στους οποίους έχει φερθεί σκληρά, παρά το γεγονός πως τους αγαπά βαθιά. Αυτό το ταξίδι, όμως, δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα. Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις του ήρωα είναι συχνές, ενώ το τέλος δεν είναι γεμάτο με «πυροτεχνήματα» όπως αυτά των ταινιών του Hollywood. Πρόκειται για μια εξέλιξη όσο το δυνατόν πιο πιστή στη ζωή και τις εμπειρίες όλων αυτών των θεατών που βιώνουν ή βίωσαν το πένθος για το χαμό ενός τόσο αγαπημένου τους προσώπου. Τα υπόλοιπα, στην οθόνη σας.
