Η ιστορία του πιο φημισμένου «νεκροταφείου» αυτοκινήτων στο Βέλγιο

Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Ευρώπη φλέγεται, όταν Αμερικανοί στρατιώτες φτάνουν στο Βέλγιο για να βοηθήσουν τις δυνάμεις των Συμμάχων κόντρα σ’ αυτές των ναζί. Μαζί φέρνουν και τα αυτοκίνητά τους. 

Ο πόλεμος τελειώνει και οι στρατιώτες ετοιμάζονται για την επιστροφή στην πατρίδα τους. Όλοι τους είναι έτοιμοι να επιβιβάσουν τα οχήματα στα πλοία, όταν ο αμερικανικός στρατός τους ανακοινώνει πως δεν πρόκειται να γίνει αυτό, εξαιτίας του υπερβολικού κόστους της μεταφοράς τους ως τις ΗΠΑ. 

Εκείνοι σοκάρονται και αποφασίζουν να τα κρύψουν σε μια σκοτεινή πλαγιά λίγο έξω από το βελγικό χωριό Chatillon, με σκοπό να επιστρέψουν κάποια στιγμή και να τα φέρουν πίσω με δικά τους έξοδα. 

Η επιστροφή αυτή, όμως, δεν έγινε ποτέ και έτσι όλα αυτά τα αυτοκίνητα έμειναν για 70 ολόκληρα χρόνια να σκουριάζουν στο δάσος, το ένα πίσω από το άλλο, λες και είχε γίνει κάποτε ένα μεγάλο μποτιλιάρισμα. 

Αυτός είναι ο πιο διάσημος αστικός μύθος που κυκλοφορεί για το μεγαλύτερο νεκροταφείο αυτοκινήτων που υπήρχε μέχρι πριν από μερικά χρόνια στο Βέλγιο.

Δεν είναι, όμως, η μόνη θεωρία που επικρατεί, καθώς, σύμφωνα με μια δεύτερη, τα αυτοκίνητα αυτά ανήκαν σε στρατιώτες του ΝΑΤΟ από τον Καναδά, οι οποίοι ζούσαν στο Βέλγιο και τη Γαλλία. Δίπλα σ’ αυτή την πλαγιά υπήρχε ένα συνεργείο με ειδικότητα στ’ αμερικάνικα αυτοκίνητα, γι’ αυτό και είχε μεγάλη ζήτηση.

Μέχρι το 1967 οι πιο πολλοί από αυτούς είχαν επιστρέψει στις πατρίδες τους, μ’ αποτέλεσμα αυτό να κλείσει και έτσι οι γύρω χώροι του να μετατραπούν σε μάντρες παρατημένων αυτοκινήτων. 

Οι ντόπιοι, από την άλλη, όλα αυτά τα χρόνια εναντιώνονται με τις συγκεκριμένες θεωρίες και επισημαίνουν πως τα αυτοκίνητα δεν τα άφησαν εκεί αλλοδαποί στρατιώτες αλλά κάτοικοι της περιοχής.

Για να στηρίξουν, μάλιστα, τη θέση τους υποστηρίζουν πως παλαιότερα υπήρχαν γύρω από το χωριό αλλά τέσσερα τέτοια νεκροταφεία αυτοκινήτων, τα οποία στη συνέχεια διαλύθηκαν. 

Οι εικόνες που απαθανάτισαν το τοπίο σοκάρουν. Εκατοντάδες αυτοκίνητα της δεκαετίας του ‘40 στη σειρά, σκουριασμένα και καλυμμένα από τη χλόη και τα κλαδιά. Μεταξύ αυτών αρκετά Volkswagen, Pontiac Chieftain του 1953, Renault Dauphine, Studebaker Champion, Ford Thunderbird, Buick Century, Opel Olympiac και Panhard PL 17. 

Πολλά απ’ αυτά τα αυτοκίνητα μέσα στα χρόνια λεηλατήθηκαν, καθώς αρκετά από τα κομμάτια τους πουλήθηκαν ως ανταλλακτικά. Το αξιοπερίεργο, βέβαια, είναι πως υπήρξαν και μερικά που παρέμειναν ως είχαν -με το τιμόνι, το ραδιοφωνάκι, ακόμη και με προσωπικά αντικείμενα των κατόχων τους. 

Μέσα στα χρόνια ο όγκος των αυτοκινήτων που είχαν μαζευτεί στη συγκεκριμένη πλαγιά του βελγικού χωριού, όχι απλά δεν άρχιζε να μειώνεται, αλλά αυξανόταν όλο και περισσότερο.

Έτσι, η βελγική κυβέρνηση αποφάσισε το 2010 τη μεταφορά όλων των κουφαριών των αυτοκινήτων που βρίσκονταν στην περιοχή από τη δεκαετία του 1940, καθώς τα βαρέα μέταλλα από τα οποία είχαν κατασκευαστεί είχαν αρχίσει να προκαλούν περιβαλλοντικά προβλήματα στο δάσος. 

Κόντρα στην απόφαση αυτή βρέθηκαν αρκετοί ντόπιοι οι οποίοι επωφελούνταν από την ύπαρξή τους, μιας και χιλιάδες τουρίστες και περιηγητές έφταναν κάθε χρόνο στο, κατά τα άλλα άσημο, χωριό του Βελγίου, για να αντικρίσουν από κοντά το περίεργο αυτό θέαμα.

Αν, μάλιστα, αναζητήσει κανείς το συγκεκριμένο χωριό στο Google, θα παρατηρήσει πως, 10 χρόνια μετά από την καταστροφή του, οι περισσότερες δημοσιεύσεις έχουν να κάνουν μ’ αυτό. 

Αξίζει να σημειωθεί πως ανάλογα «νεκροταφεία» αυτοκινήτων έχουν βρεθεί κατά καιρούς στις ΗΠΑ, τη Σουηδία και την Αυστραλία, στα οποία υπάρχουν κυρίως παλιά αυτοκίνητα τις δεκαετίας του 1950 και 1960.

Το πιο σύγχρονο -και το πιο εντυπωσιακό- βρίσκεται στο Ντουμπάι του Κατάρ, στο οποίο η σκόνη της ερήμου έχει καλύψει, μεταξύ άλλων, πολυτελή αυτοκίνητα όπως Lamborghini και Ferrari, που είχαν αχρηστευτεί ύστερα από τροχαία ατυχήματα των απρόσεχτων οδηγών τους στους δρόμους της πόλης. 

Λίγο πριν χαθεί για πάντα, αρκετοί φωτογράφοι έτρεξαν στο σημείο και περπάτησαν ανάμεσα στα αυτοκίνητα, φωτογραφίζοντάς τα για τελευταία φορά πριν καταστραφούν. Τα ξεχαρβαλωμένα τιμόνια, τα φυτά που είχαν φυτρώσει στα καπό τους, τα σπασμένα τζάμια και τις ρόδες που είχαν αρχίσει να βυθίζονται στο χώμα.

Ήταν κι αυτός ένας τρόπος να δείξουν το πώς ο χρόνος κάποτε σταμάτησε τόσο βίαια σ’ αυτή τη κρυμμένη πλαγιά του Βελγίου.