Μήπως έχει έρθει η ώρα να αρχίσουμε να θαβόμαστε οικολογικά;

Οι τρομερές ποσότητες αλλά και το γεγονός πως τα περισσότερα από τα συγκεκριμένα υλικά δεν είναι εύκολα βιοδιασπώμενα στο χώμα, έχει δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια ένα κύμα ανθρώπων στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, που επεξεργάζονται τον τρόπο με τον οποίο θα σχεδιάσουν τελετές πιο φιλικές προς το περιβάλλον. 

Η έννοια αυτή έχει αρχίσει, μάλιστα, να αγγίζει όλο και περισσότερους Αμερικανούς, καθώς, σύμφωνα με έρευνα της Εθνικής Ένωσης Λειτουργών Κηδείας της χώρας, το 54% των ερωτηθέντων απάντησε πως εξετάζει το ενδεχόμενο μιας «πράσινης» κηδείας, ενώ το 72% των οικολογικών νεκροταφείων έχουν παρατηρήσει αύξηση στη ζήτηση. 

Τι είναι η «πράσινη κηδεία»;

Τι ορίζεται, όμως, ως «πράσινη» κηδεία, ποιες οι διαφορές της από την παραδοσιακή -και τελικά, πόσο καλό μπορεί να κάνει στο περιβάλλον; 

Οι περισσότερες διαφοροποιήσεις έχουν να κάνουν με τη διαδικασία της ταφής και της περιποίησης του νεκρού σώματος. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις πρακτικές που ακολουθούνται στις ΗΠΑ και τον Καναδά, η πρώτη και κύρια διαφορά σχετίζεται με το φέρετρο και τα υλικά από τα οποία κατασκευάζεται. 

Στις παραδοσιακές ταφές χρησιμοποιούνται φέρετρα τα οποία έχουν δημιουργηθεί είτε από ακριβά και «βαριά» ξύλα είτε από μέταλλο. Τα συγκεκριμένα υλικά, ωστόσο, βιοδιασπώνται πολύ δύσκολα και έτσι παραμένουν εκατοντάδες χρόνια θαμμένα, μ’ όλες τις παρενέργειες για το σύσταση του εδάφους στο οποίο έχουν τοποθετηθεί. 

Στην περίπτωση των «πράσινων» κηδείων, το φέρετρο είτε αντικαθίσταται από ξύλο πεύκου, μπαμπού, ανακυκλωμένο χαρτόνι ή ακόμη και αποξηραμένα φύλλα μπανάνας, τα οποία είναι φιλικά προς το περιβάλλον καθώς διαλύονται εύκολα σ’ αυτό, είτε δεν χρησιμοποιείται καθόλου, με τον νεκρό να τυλίγεται σ’ ένα βαμβακερό ύφασμα και να τοποθετείται έτσι στον τάφο. Μ’ αυτό τον τρόπο, παράλληλα, μειώνεται αισθητά και το κόστος μιας κηδείας, καθώς τα παραδοσιακά φέρετρα είναι ιδιαίτερα ακριβά, ειδικά αν έχουν δημιουργηθεί από σπάνιες ποιότητες ξύλου. 

Σημαντική διαφορά, ωστόσο, αποτελεί και η απαγόρευση της ταρίχευσης. Αυτό συμβαίνει καθώς κατά τη συγκεκριμένη διαδικασία, χρησιμοποιούνται ισχυρές χημικές ουσίες για την επιβράδυνση της αποσύνθεσης της σορού, οι οποίες, όμως, παραμένουν στο σώμα του νεκρού ακόμη και μετά την ταφή του. 

Τέλος, στους «πράσινους» τάφους δεν τοποθετείται ταφόπλακα αλλά μια πέτρα, η οποία είναι ξεχωριστή σε κάθε έναν απ’ αυτούς προκειμένου οι οικογένειες να μπορούν να ξεχωρίσουν το σημείο στο οποίο βρίσκεται το αγαπημένο τους πρόσωπο. 

Η αποτέφρωση θεωρείται οικολογική;

Όσον αφορά την αποτέφρωση, οι απόψεις διίστανται, καθώς αρκετοί είναι αυτοί που τη θεωρούν πιο «οικολογική» από μια παραδοσιακή ταφή. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που επισημαίνουν το αποτύπωμα σε άνθρακα που αφήνει η καύση -η οποία ισοδυναμεί με τους ρύπους που εκπέμπει ένα όχημα που κινείται για 500 χιλιόμετρα-  και μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές στο περιβάλλον. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τη διασπορά της, ειδικά αν γίνει σε αρκετά ευαίσθητα οικοσυστήματα στο βουνό ή τη θάλασσα. Γι’ αυτό και οι διοργανωτές «πράσινων» κηδειών αντιπροτείνουν τη τοποθέτηση της τέφρας στις ρίζες ενός δέντρου. 

Τα συγκεκριμένα νεκροταφεία μέχρι στιγμής μπορεί να τα βρει κανείς μόνο στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία, ενώ το πλήθος τους έχει αρχίσει να αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς, καθώς έχουν ξεπεράσει ήδη τα 1.500 παγκοσμίως. 

Τα περισσότερα από αυτά μοιάζουν με μεγάλα πάρκα ή λιβάδια με μεγάλα δέντρα ή λουλούδια, στα οποία για να περιηγηθεί κανείς και να βρει τον τάφο που επιθυμεί πρέπει πρώτα να προμηθευτεί ένα χάρτη στην είσοδο του νεκροταφείου ή μια συσκευή με GPS. 

Όπως υποστηρίζουν αρκετοί από τους ανθρώπους που έχουν επιλέξει να ταφούν με οικολογικό τρόπο, η απόφασή τους αυτή τούς καθησυχάζει, καθώς γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να κάνουν περισσότερο κακό στο περιβάλλον και έτσι θα επιστρέψουν πίσω στη μητέρα φύση, αφήνοντας το μικρότερο δυνατό αποτύπωμα. 

Με πληροφορίες από τους New York Times