Τα πιο περίεργα έθιμα θανάτου στον κόσμο
Γιατί στην Ινδονησία οι νεκροί ζουν για αρκετές μέρες δίπλα στους ζωντανούς λες και δεν συμβαίνει τίποτα; Γιατί στις Φιλιππίνες κρεμούν τα φέρετρα από τα βράχια; Αυτές είναι οι ιστορίες πίσω από 4 ιδιαίτερα ταφικά έθιμα ανά την υφήλιο.
Η φροντίδα του νεκρού είναι μια διαδικασία η οποία απαντάται ιστορικά εδώ και αιώνες στους ανθρώπινους πολιτισμούς. Μέσα στο πέρασμα των χρόνων, ο τρόπος κατά τον οποίο διενεργούνται οι κηδείες έχει γίνει σχεδόν πανομοιότυπος σ’ όλο τον κόσμο, με το τελετουργικό στις περισσότερες περιπτώσεις να μην εμφανίζει μεγάλες διαφορές. Υπάρχουν, ωστόσο, μερικά έθιμα θανάτου, τα οποία ξεφεύγουν απ’ αυτό το πρότυπο και δίνουν μια διαφορετική διάσταση σχετικά με τις πεποιθήσεις του ανθρώπου γύρω από τον θάνατο και το νεκρό σώμα. Αυτή είναι η λίστα με τα 4 πιο παράξενα τελετουργικά θανάτου στον κόσμο:
Τα κρεμασμένα φέρετρα πάνω στα βράχια στις Φιλιππίνες
Στις Φιλιππίνες, η φιλή Igorot εξακολουθεί να εξασκεί ένα αρχαίο τελετουργικό, κατά το οποίο τα φέρετρα των νεκρών δεν θάβονται, αλλά κρέμονται απ’ τα βράχια.
Το έθιμο έχει ως εξής: πριν από την τοποθέτηση στο φέρετρο, τα μέλη της φυλής δένουν το σώμα με μια κουβέρτα και μερικά φύλλα προκειμένου να «καπνιστεί» και να καθυστερήσει η αποσύνθεση, κι έτσι οι συγγενείς να έχουν στη διάθεσή τους πολλές μέρες για να εκφράσουν τα σέβη τους στον νεκρό.
Το πιο ανατριχιαστικό κομμάτι, ωστόσο, της όλης διαδικασίας συμβαίνει λίγο πριν το φέρετρο κρεμαστεί στον βράχο, όταν οι οικείοι αφήνουν τα υγρά από το σώμα που αποσυντίθεται να στάξουν πάνω στα σώματά τους, πιστεύοντας πως αυτό θα τους φέρει καλοτυχία.
Υπάρχουν αναφορές πως το κρέμασμα των φερέτρων από τα βράχια συνέβαινε επίσης στην Ινδία και την Κίνα, ωστόσο, η μοναδική περιοχή στην οποία διατηρείται ως σήμερα είναι το χωριό Sagada.
Όπως αναφέρεται σε ρεπορτάζ του BBC, το οποίο έφτασε ως εκεί για να καταγράψει το παράξενο αυτό έθιμο, η συγκεκριμένη πρακτική είναι πολύ πιθανόν να ξεκίνησε επειδή το έδαφος έχει υψηλά ποσοστά υγρασίας, κάτι το οποίο καθιστούσε ιδιαίτερα δύσκολη τη διαδικασία της ταφής και της αποσύνθεσης της σορού.
Οι νεκροί που μένουν μαζί με τους ζωντανούς στην ανατολική Ινδονησία
Στις αγροτικές περιοχές της ανατολικής Ινδονησίας λαμβάνει χώρα ως σήμερα ένα έθιμο θανάτου το οποίο θεωρείται ένα από τα μακάβρια που απαντώνται ακόμη στον κόσμο.
Οι κηδείες στην περιοχή Toraja είναι υπερπαραγωγές, γι’ αυτό και οι οικείοι χρειάζονται αρκετές μέρες, μήνες, ακόμη και χρόνια, για να μαζέψουν τα χρήματα και να τις διοργανώσουν. Αυτό συμβαίνει κυρίως, καθώς σύμφωνα με τα ήθη της περιοχής, κατά τη διάρκεια της κηδείας η οικογένεια πρέπει να θυσιάσει βουβάλια ή γουρούνια προς τιμήν του νεκρού και ύστερα τα μοιράσει τα κομμάτια του ζώου στους παρευρισκόμενους, κάτι το οποίο αποτελεί ένα έξοδο ιδιαίτερα δυσβάσταχτο για τους ντόπιους χωρικούς.
Τι γίνεται, όμως, όλο αυτό το διάστημα με τον νεκρό; Το διατηρούν στο σπίτι τους, του παρέχουν δωμάτιο, τον ταΐζουν, συνομιλούν μαζί του και τον μεταχειρίζονται ως έναν άρρωστο άνθρωπο που χρήζει ειδικής φροντίδας. Λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Οι τζαζ κηδείες στη Νέα Ορλεάνη
Όσοι ασχολούνται με τη τζαζ, γνωρίζουν πως η Νέα Ορλεάνη αποτελεί τη μητέρα και γενέτειρα του συγκεκριμένου είδους μουσικής, με τους ντόπιους Αφροαμερικανούς κατοίκους της να τη θεωρούν μέρος της πολιτιστικής παράδοσης και κουλτούρας τους.
Η αγάπη τους για τη τζαζ μουσική δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να λείπει και από τις κηδείες που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή. Το τελετουργικό διαφέρει αρκετά από το σύνηθες στις ΗΠΑ, με τους κατοίκους της να θρηνούν για τον νεκρό με τη συνοδεία μιας ορχήστρας χάλκινων πνευστών και κρουστών οργάνων (brass band), η οποία παίζει ύμνους. Η μουσική συνεχίζεται καθόλη τη διάρκεια της εκφοράς του νεκρού με την παραδοσιακή άμαξα, ενώ, από κάποιο σημείο και έπειτα, η ορχήστρα αρχίζει να ανεβάζει την ρυθμική ταχύτητα της μουσικής, παίζοντας κομμάτια όπως το «When the Saints Go Marching In». Οι συμμετέχοντες ξεκινάνε να χορεύουν και το κλίμα παίρνει έναν έντονο εορταστικό χαρακτήρα, ενώ ευπρόσδεκτος να συμμετέχει είναι οποιοσδήποτε ακούει την μουσική (είτε σχετίζεται με τον αποθανόντα είτε όχι).
Το συγκεκριμένο έθιμο, θεωρούν αρκετοί, πως κρατά τις ρίζες του απ’ την Αφρική, στην οποία η κηδεία παρουσιάζει αρκετά εύθυμα στοιχεία, ενώ αποτελεί τουριστική ατραξιόν της περιοχής, καθώς αρκετοί είναι αυτοί που φτάνουν στη Νέα Ορλεάνη για να δουν με τα μάτια τους αυτό το εντυπωσιακό τελετουργικό.
Τα πτώματα που γίνονται βορά στα όρνια στο Θιβέτ
Στα βουνά του Θιβέτ συμβαίνει ένα από τα πιο ανατριχιαστικά έθιμα θανάτου που μπορεί να συναντήσει κανείς στον κόσμο, καθώς οι οικείοι αφήνουν το νεκρό σώμα στις κορυφές των βουνών, προκειμένου να γίνει τροφή για τα όρνια, πολλές φορές ακόμη και υπό την επίβλεψή τους.
Η συγκεκριμένη πρακτική συμβαίνει για δύο λόγους, οι οποίοι σχετίζονται με τη μορφολογία του εδάφους της περιοχής και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των ντόπιων.
Οι βουδιστές θεωρούν πως το νεκρό σώμα αποτελεί ένα άδειο δοχείο το οποίο δεν χρήζει ιδιαίτερης τιμής και φροντίδας. Η λύση της αποτέφρωσης δεν συνηθίζεται επειδή τα καύσιμα και η ξυλεία για να προετοιμαστεί η καύση δεν είναι ιδιαίτερα φθηνή, ενώ και η ταφή είναι εξαιρετικά δύσκολη, εξαιτίας του πετρώδους και βραχώδους εδάφους που δεν επιτρέπει το σκάψιμο.
Το έθιμο έχει καταπολεμηθεί από τις κινεζικές κρατικές αρχές και σε μεγάλο βαθμό έχει ατονήσει, υπάρχουν ωστόσο αρκετές απομακρυσμένες περιοχές στα όρη του Θιβέτ όπου ακολουθείται ακόμη κανονικά.
